Piękno, które jaśnieje w zimie, związane jest z bielą śniegu

Każda pora roku i każdy dzień w poszczególnej porze roku ma swój koloryt, swój głos i misję. Przez świat stworzony objawia się Miłość — ta jedna i jedyna Miłość — która przemawia. Jest to jakby szeptanie wprost do naszego serca: „Człowiecze, kocham Cię i dlatego to istnieje”. Obyśmy umieli wszystko to odczytywać, zbierać i jak Maryja – „zachowywać w sercu” (por. Łk 2,19). Tak, by i nasze serce stawało się „stolicą mądrości” i rozumiało, że „przez wszystko do mnie przemawiałeś — Panie!”, przemawiasz i pozwalasz mi przez wszystko zbliżać się do Ciebie.

Piękno, które jaśnieje w zimie, związane jest z bielą śniegu. To fascynujące zjawisko śniegu — tak lubiane zwłaszcza przez dzieci — pociąga nas, podziwiamy jego biel. Śnieg tak wymownie przemawia (…). Tyle kształtów, kompozycji…

Znak śniegu. To, co powszechnie kojarzy się człowiekowi w zetknięciu z tym znakiem, wyraził dobrze Psalmista, święty i wielki Dawid w swoim Psalmie 51: Obmyj mnie, a nad śnieg wybieleję (w. 9). Śnieg i biel, śnieg i czystość, śnieg i niewinność, śnieg i świeżość; piękno, urok tego, co jasne. Tęsknota za czystością, tęsknota za pięknem.

Zwróćmy też uwagę na takie zjawisko: gdy zaczyna padać śnieg, wystarczy kilkadziesiąt minut, a krajobraz całkowicie się zmienia. Pan przyobleka wszystko i to w szczególikach. Co za potęga! Każda gałązeczka przybrana, każdy sęk przybrany, na takich przestrzeniach i w tak krótkim czasie! Ogrom potęgi, która tak szybko przyobleka w piękno!

Fotografie: Marzena i Adam Gołębiowscy