Obraz Świętej Barbary i jego historia niepełna

Jak co roku 4 grudnia Kościół katolicki obchodzi wspomnienie Świętej Barbary — dziewicy i męczennicy. Jest  to bardzo dobra okazja, aby przedstawić czytelnikom historię obrazu, który towarzyszy nam  w naszym sanktuarium już od dwudziestu dwóch lat, a umieszczony jest na ścianie z lewej strony prezbiterium. Jednak na wstępie należy przybliżyć sylwetkę Świętej, która w sposób szczególny  związana jest z tradycją górniczą. Opiekuje się również wszystkimi, którzy podczas wykonywania swojej pracy narażeni są na nagłą i niespodziewaną śmierć. Jej opieki szukają także: hutnicy, marynarze, żołnierze, rybacy, więźniowie i inni, modląc się do niej jako patronki dobrej śmierci. Według podania Święta Barbara urodziła się pod koniec III wieku w Nikomedii (współczasnie İzmit — miasto położone na północnym zachodzie azjatyckiej części Turcji). Jej ojciec — gorliwy poganin, chciał ją odwieść od konwersji na chrześcijaństwo, jednak ona pod wpływem Orygenesa z Aleksandrii, z którym prowadziła korespondencję, przyjęła chrzest i postanowiła poświęcić się Chrystusowi, żyjąc w dozgonnej czystości. Ojciec, kiedy dowiedział się o przyjęciu chrztu, wpadł w gniew i uwięził Barbarę w warownej wieży, aby złamać jej opór i wydać za mąż. Była głodzona i torturowana. Kiedy wszelkie groźby nie poskutkowały, ojciec oskarżył ją w obecności sędziego. Następnie został wydany wyrok skazujący na ścięcie mieczem. Według tradycji wykonawcą wyroku miał być sam ojciec Barbary — Dioskur, a działo się to ok. 305 roku.

Na naszym obrazie Święta Barbara ukazana jest w długiej, pofałdowanej tunice i w płaszczu. Po lewej stronie kompozycji widoczna jest wieża, w której była więziona. W ikonografii ta budowla ukazywana jest zazwyczaj z trzema oknami, które mają przypominać dogmat o Trójcy Świętej. W tym przypadku Trójca Święta ukazana jest w sposób bezpośredni w postaci wizerunków Boga Ojca, Syna Bożego i Ducha Świętego, którzy otaczają sylwetkę Świętej. Po prawej stronie u jej stóp klęczy anioł z gałązką palmową — symbolem męczeństwa, kielichem i hostią, który wg legendy miał ją odwiedzić w nocy, tuż przed śmiercią, zaleczyć jej rany i udzielić Komunii Świętej.

Wizerunek Świętej Barbary znajdujący się w naszej świątyni oprócz niewątpliwych walorów artystycznych cechuje się dużą wartością historyczną. Został namalowany w technice olejnej na płótnie w 1903 r. przez krakowskiego malarza Piotra Nizińskiego (ur. 1858, zm. 1919). Z ogólnie dostępnych i dosyć skąpych informacji wynika, że artysta był absolwentem Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie i uczniem m.in. Jana Matejki. Jego twórczość to przede wszystkim malarstwo sakralne.  Dzieła tego artysty można podziwiać w  wielu świątyniach m.in.: bazylice katedralnej p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kielcach, bazylice p.w. Najświętszej Maryi Panny Anielskiej w Dąbrowie Górniczej, kościele p.w. Świętego Jana Chrzciciela w Sosnowcu oraz kościele p.w. Ducha Świętego w Żabnie.