4 marca odbędzie się intronizacja relikwii bł. ks. Michała Sopoćki do naszego sanktuarium

Relikwiarz bł. ks. Michała Sopoćki.

Ks. Michał Sopoćko był spowiednikiem i kierownikiem duchowym s. Faustyny podczas jej pobytu w Wilnie. Wspierał ją w życiu duchowym oraz rozeznawaniu i wypełnianiu prorockiej misji Miłosierdzia.

O spotkaniu z nią ksiądz Sopoćko napisał:

Poznałem s. Faustynę w r. 1933, która od razu powiedziała, że zna mnie od dawna i że mam być jej kierownikiem oraz głosić światu o miłosierdziu Bożym.

Również s. Faustyna napisała w Dzienniczku:

Nadszedł tydzień spowiedzi i ku mojej radości ujrzałam tego kapłana, którego już znałam wpierw, nim przyjechałam do Wilna. Znałam go w widzeniu. Wtem usłyszałam w duszy te słowa: Oto wierny sługa mój, on ci dopomoże spełnić wolę moją tu na ziemi.

Spotkanie z s. Faustyną i odkrycie na nowo prawdy o Miłosierdziu Bożym nadało nowy wymiar w życiu duchowym, kapłańskim i apostolskim ks. Sopoćki. Oznajmiając mu Boże zamiary, ta prosta siostra zakonna, inspirowała go i pociągała do służby Miłosierdziu Bożemu. Wybrany na powiernika jej duszy, ks. Michał Sopoćko włączył się w misje, która została jej powierzona i głosił światu prawdę o Miłosierdziu Bożym, będąc jej gorliwym apostołem.

Poznając wnętrze s. Faustyny jako jej spowiednik, polecił rozpoczęcie pisania Dzienniczka. Przynaglony natomiast przez nią do przedsięwzięcia malowania obrazu, zatroszczył się o powstanie w 1934 r. w Wilnie pierwszego wizerunku Jezusa Miłosiernego. Zatrudnił malarza Eugeniusza Kazimirowskiego, pokrył koszty pracy artysty i zadbał o każdy szczegół obrazu. Po raz pierwszy został pokazany światu w Ostrej Bramie w czasie zakończenia Jubileuszu Odkupienia Świata w kwietniu 1935 roku.

Te jego poczynania były początkiem wielkiego dzieła szerzenia kultu Miłosierdzia Bożego. Wówczas nie znajdowały jeszcze należytego odzewu w religijności wiernych, jak również przychylności władz kościelnych. Siostra Faustyna natomiast bardzo doceniała jego zaangażowanie nazywając go apostołem Miłosierdzia Bożego. Po jej śmierci w 1938 r. ks. Sopoćce zostało pozostawione zadanie kontynuacji dzieła, które wspólnie rozpoczęli.

Mam nie ustawać w szerzeniu kultu Miłosierdzia Bożego, a w szczególności w dążeniu do ustanowienia święta w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. Nigdy nie mogę powiedzieć, że uczyniłem dosyć. Choćby się spiętrzyły największe trudności, choćby się zdawało, że sam Bóg tego nie chce, nie można ustawać. Gdyby nawet orzeczenie Kościoła w tej sprawie zapadło negatywnie, nie można ustawać. Głębia bowiem Miłosierdzia jest niewyczerpana i nie wystarczy życia naszego na jej wysławianie. Świat już dłużej istnieć nie będzie i Bóg chce jeszcze przed końcem jego udzielać ludziom łaski, by nikt nie mógł się wymówić na sądzie, że nie wiedział o dobroci Bożej i nie słyszał o Jego miłosierdziu.

Tajemnica miłosierdzia przeniknęła całe życie ks. Michała Sopoćki, kształtowała jego duchowość. Przejęty wskazówkami s. Faustyny zaczął pisać o Miłosierdziu Bożym. W jego tekstach każdy może odnaleźć nadzieję i pomoc do duchowej walki ze złem, mając oparcie w Maryi Matce Miłosierdzia. Każdy może rozpoznać Miłosierdzie w Sakramencie Pokuty.

Tekst i fotografie: Marzena i Adam Gołębiowscy