Odnaleźć duchowość małżeńską

Ks. Dawid Kuczek

Nie będzie raczej żadną nowością stwierdzenie, że żyjemy w świecie zdominowanym przez technikę i nowe technologie – przecież codziennie z nich korzystamy. Nie będzie też odkrywczym zdanie, że ciągły pęd ku temu, co nowe, co bardziej wydajne sprawia, że czujemy się w tym świecie coraz bardziej zagubieni. Życie szybkie i powierzchowne, bez prawdziwych więzi a z tysiącami znajomych i „lajków” na internetowych portalach, to jakaś część prawdy o nas, ludziach XXI wieku. Część prawdy, bo równolegle z tym zauważyć można rosnące zainteresowanie duchowością. Dużą popularnością cieszą się rozmaite rekolekcje i dni skupienia. Pracownicy wielkich korporacji zrzucają ciasne garnitury, by w ciszy, z dala od wielkich metropolii, odnaleźć siebie i odnaleźć w swoim życiu żywego Boga.

Powrót do duchowości sprawia, że na nowo odkrywana jest także duchowość małżeńska. Ale czym ona tak naprawdę jest? Czym różni się od innych form duchowości chrześcijańskiej?

O duchowości chrześcijańskiej mówimy wówczas, gdy człowiek zaczyna odnosić swoje życie do Boga poprzez nawiązanie relacji z Chrystusem. W zależności jednak od tego, jakie cechy czy przymioty Chrystusa są akcentowane, mamy do czynienia z różną duchowością. I tak na przykład duchowość franciszkańska uczy więzi z Chrystusem ubogim, podczas gdy dominikańska akcentuje więź z Chrystusem nauczającym ludzi. Każda z tych duchowości kształtuje więź z Chrystusem i każda z nich ujawnia się na zewnątrz w odmienny, rozpoznawalny i charakterystyczny dla siebie sposób.

Czym w takim razie jest duchowość małżeńska? Ojciec Ksawery Knotz, od lat zajmujący się problematyką małżeńską, w książce „Obudzić sakrament małżeństwa” pisze, że z duchowością małżeńską mamy do czynienia wtedy, gdy małżonkowie odkrywają Chrystusa w łączącej ich więzi małżeńskiej. Duchowość ta, zauważa o. Ksawery, kształtuje się wraz z poznaniem Chrystusa jako Oblubieńca Kościoła. To Chrystus, który kocha, tęskni za miłością człowieka, daje życie, buduje więzi z człowiekiem. Chrystus – Oblubieniec jest czuły, wierny, odważny w miłości aż po krzyż, cierpi, gdy jest zdradzany, okazuje miłosierdzie skruszonemu człowiekowi.

Niestety, ciągle jeszcze bardzo mało małżeństw, także małżeństw osób pobożnych i religijnych, rozwija duchowość małżeńską. W większości przypadków każdy z małżonków szuka swojej osobistej, indywidualnej drogi do Boga. Jeżeli jest zaangażowany w życie jakiejś parafialnej wspólnoty, to najczęściej formuje się w duchowości chrześcijańskiej wynikającej z przyjętego sakramentu chrztu. A przecież małżonkowie, przez sakrament małżeństwa stanowiący jedno ciało, mają żyć nie tylko łaską chrztu, ale także łaską małżeństwa. Wielu małżonków z indywidualistyczną wizją chrześcijańskiego życia, nawet po latach formacji w jakiejś wspólnocie kościelnej zauważa, że angażując się w tę wspólnotę i kształtując swoją duchowość w oparciu o jej duchowość, zaniedbało przy tym małżeństwo. Podejmowali różne inicjatywy, żyli duchowością jakiejś wspólnoty kościelnej, a nie nauczyli się troszczyć o jedność małżeńską. Zdarza się, że sami duszpasterze zapominają, że małżeństwo sakramentalne nie jest jedynie podniosłą ceremonią kościelną, jakąś chwilą związaną z uroczystym wypowiedzeniem słów przysięgi małżeńskiej. Jest ono żywą obecnością Boga działającego w więzi małżeńskiej. I nie gdzie indziej, ale właśnie w tej więzi działa Jezus Chrystus.

Aby żyć łaską sakramentu małżeństwa, rozwijając duchowość małżeńską, mąż i żona muszą uczyć się rozpoznawać przychodzącego Chrystusa za pośrednictwem ludzkiego ciała, także w bliskości cielesnej, czułości, uczuciowości i zmysłowości. W ich ludzkiej miłości mają odkrywać miłość Chrystusa-Oblubieńca. Małżonkowie żyjący łaską sakramentu małżeństwa, budują i umacniają więź poprzez wspólną modlitwę małżeńską, małżeński dialog oraz takie podejście do ciała z jego seksualnością i płodnością, by mogła się w nim objawić miłość Boga. Budowaniu i umacnianiu więzi małżeńskiej służy właściwy porządek miłości, w którym więź ze współmałżonkiem ważniejsza jest niż dzieci (prawda dziś powszechnie pomijana, a nawet negowana), a praca zawodowa hobby i zainteresowania nie przysłaniają dobra małżeństwa.

(w oparciu o: Ksawery Knotz OFMCap, Obudzić sakrament małżeństwa)

Artykuł ukazał się w Piśmie alumnów Sosnowieckiego Seminarium Duchownego TABOR, nr 21, listopad 2018