15 października śluby wieczyste siostry Agnieszki Teresy od Jezusa, Maryi i Józefa

Nasze myśli kierujemy w stronę s. Agnieszki Teresy od Jezusa, Maryi i Józefa mniszki z Klasztoru Karmelitanek Bosych w Gnieźnie, która przed laty w czasie studiów całym sercem zaangażowana była w życie naszej wspólnoty parafialnej, a także w działające tu duszpasterstwo akademickie. To tutaj – jak sama niegdyś pisała – powoli zaczynałam odkrywać bogactwo Kościoła, jako miejsca dojrzewania i kształtowania swojej wiary, dzielenia się doświadczeniem Ewangelii i budowania więzi z innymi.
Obecnie prowadzi życie kontemplacyjno-eklezjalne w Klasztorze Mniszek Karmelitanek Bosych w Gnieźnie. Choć ukryta za klauzurą, jest zjednoczona z tymi, których Pan postawił na jej drodze, ze wszystkimi cierpiącymi i radującymi się. Nosi w sercu i przedstawia Bogu intencje całego Kościoła, również sprawy naszej parafii, która ciągle jest jej bliska.
S. Agnieszka potrzebuje również naszej modlitwy, szczególnie w czasie przygotowań do ślubów wieczystych.

Poniżej tekst s. Agnieszki Teresy od Jezusa Maryi i Józefa, OCD, opublikowany 2 września 2021 r.
Źródło: karmel.gniezno.pl

Oddać się Temu, który jest wszystkim

„Ja, który jestem życiem, oddaję się tobie. (…) Gotowy już jest niebiański tron, w pogotowiu czekają słudzy, już wzniesiono salę godową, jedzenie zastawione, przyozdobione wieczne mieszkanie, skarby dóbr wiekuistych są otwarte, a królestwo niebieskie, przygotowane od założenia świata, już otwarte”.  Homilia na Wielką Sobotę starożytnego autora.

Kochani Przyjaciele naszego klasztoru! Chcę podzielić się z Wami radością moich wieczystych zaślubin z Jezusem, które odbędą się 15 października w Uroczystość św. Naszej Matki Teresy od Jezusa. Wychowałam się w górskim schronisku wśród piękna przyrody, a widok górskich szczytów i hal mam wpisany głęboko w serce. Gdy myślę o tym momencie mojego życia, do którego się zbliżam, nasuwa mi się porównanie z dojściem na górską przełęcz, gdzie roztacza się przede mną piękny widok, którym mogę się cieszyć. Za mną siedem lat drogi na Górę Karmel, w czasie której doświadczyłam radości, ale też i trudu wędrowania, czasu przechodzenia przez ciemności, ale i oczekiwania na ciekawe widoki. Wiem, że nie jest to koniec podróży – widzę przed sobą szczyt, który na mnie oczekuje, szczyt zjednoczenia z Jezusem w Jego paschalnej tajemnicy, do którego z każdym krokiem chcę się zbliżać. Mogę patrzeć na ten szczyt ciesząc się Jego pięknem, ale i doświadczać drżenia serca przed jego wzniosłością, jak się to zdarza w zetknięciu z potęgą gór oraz czekającymi mnie wyzwaniami. Doświadczenie własnej kruchości pozwala mi szukać oparcia w najpewniejszych zabezpieczeniach: w Bożym Miłosierdziu, całkowitym oddaniu Maryi i ukryciu w Jej Niepokalanym Sercu. Mam nadzieję, że od Niej nauczę się kochać Jezusa, służyć Jego sprawom, będę mieć udział w ocaleniu wielu moich braci i sióstr i stanę się żywą cząstką Kościoła, kochając i służąc Mu według pragnień i ducha św. Naszej Matki Teresy.

Pamiętając o Was w mojej modlitwie, powierzam się Waszej, abym w czasie przygotowania, a szczególnie rekolekcjach, które rozpocznę 5 października, była wrażliwa na działanie Jezusa i pozwoliła Mu się kształtować według Jego pragnień. Chcę być Mu wierna do końca życia, aby  On mógł dopełnić naszych zaślubin w wieczności.